ผมได้แต่นั่งกุมมือซากุระ ในใจก็ได้แต่ภาวนาขอให้เธอไม่เป็นอะไร ส่วนยัยเด็กน้อยก็ยังนั่งตัวสั่นเป็นลูกนกผมเลยสละเสื้อนอกที่เป็นเสื้อมหาลัยให้ เธอพยักหน้าขอบคุณ หมอและพยาบาลก็พยายามหยุดเลือดและยื้อชีวิตซากุระจนถึงที่สุด ภายในรถมีแต่ความวุ่นวาย แต่ผมไม่ได้สนใจ ขอแค่ซากุระฟื้นขึ้นมาก็พอ จนกระทั่งมาถึงโรงพยาบาล
.
.
.
บทบรรยายเนย
- โรงพยาบาล -
ฉันคือคนที่ขับรถชนผู้หญิงคนนั้น ฉันนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินในใจนี่กระสับกระส่ายไปหมด ตอนที่ฉันเดินลงมาจากรถเพื่อมาดู ใจฉันตกลงไปถึงตาตุ่ม ฉันช็อกจนไม่รู้จะทำยังไง เลือดที่ไหลอาบร่างเธอทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก
ฉันไม่มีแม่ ท่านตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนพ่อก็ไม่สนใจใยดีฉันท่านอยู่ต่างประเทศ ไม่เคยกลับมาหาฉันเลยซักครั้ง ดีแต่ส่งเงินมาให้ ฉันไม่เคยอดอยาก ทุกคนเอาแต่อิจฉาฉันที่มีรถขับ มีกระเป๋าแพงๆให้ใช้ มีคอนโดอยู่ แต่ฉันไม่เคยได้รับความรัก ฉันเลยไม่รู้ว่าถ้าเกิดเหตุการณแบบนี้ขึ้น..ฉันต้องทำยังไง
ยังดีที่แฟนของคนที่ฉันชนไม่เอาเรื่องเพราะฉันยินดีเสียค่าใช่จ่ายทั้งหมด เค้าเป็นคนที่ใจดีมากคนนึง เค้าช่วยฉันในหลายๆเรื่อง แถมยังช่วยปลอบฉันทั้งที่เราไม่รู้จักกัน
ฉันพึ่งสังเกตุว่าเค้าเป็นคนที่หล่อมากคนนึง ดูสุขุม เยือกเย็น และมีสติ ต่างกับฉัน ที่ดีแต่ร้องไห้และต้องให้เค้าช่วยทุกอย่าง ผมของเค้าเป็นสีแดงตรงหน้าผากก็สลักคำว่ารักเอาไว้ สงสัยคงสักไว้ให้แฟนมั้ง ฉันปัดความคิดนั้นทิ้งออกไป ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องไร้สาระ
ฉันมองดูเค้าที่ตอนนี้กำลังโทรศัพท์กับใครซักคนอยู่ เดาว่าน่าจะเป็นผู้ปกครองหรือญาติของผู้หญิงคนนั้น ฉันกำมือแน่น นึกไปถึงตอนที่พวกเค้ามาฉันก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงแล้ว ความรู้สึกผิดมันเกาะกุมอยู่เต็มอก กระทั่งฉันรู้สึกได้ถึงฝ่ามืออบอุ่นที่วางอยู่บนหัว
"ไม่เป็นไร ซากุระต้องไม่เป็นอะไรแน่ เธอไม่ต้องเครียดไปหรอก" เค้าปลอบฉัน อีกแล้ว.. ทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ
"ขอบคุณ..ว่าแต่ ทำไมนายถึงต้องมาปลอบฉันหล่ะ" ฉันพูดเสียงเบา การที่เค้ามาทำแบบนี้ถึงจะพึ่งเจอกันครั้งแรก ฉันก็เป็นผู้หญิงจะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยมันก็คงไม่ได้ จะหาว่าฉันใจง่ายก็ได้แต่ฉันแพ้คนแบบนี้ เพราะฉันไม่มีใคร พอมีใครมาปลอบเข้าหน่อย หัวใจไม่รักดีก็ดันเต้นแรงซะงั้น
"ฮะๆ" เค้าหัวเราะเบา แต่สีหน้าไม่ได้หัวเราะตามไปด้วย ก่อนจะพูดต่อ
"เพราะเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้น" เค้าหันหน้าไปทางห้องฉุกเฉิน พร้อมยิ้มน้อยๆ แต่แววตาเค้าเศร้า
อืม เค้าเป็นแฟนกันนี่นะ คงจะรักมาก ความรู้สึกผิดมันตีตื้นขึ้นมาอีกครั้งจนอยากจะร้องไห้ แต่ก็ต้องเก็บน้ำตานั่นไว้เพราะถึงฉันจะร้องไห้ ฉันก็ไม่ได้ช่วยให้แฟนเค้าฟื้นขึ้นมาอยู่ดี
"หรอ.." ฉันก้มหน้าลงมองมือที่อยู่บนตักตัวเอง ยังไงฉันก็ต้องพยายามเท่าที่ฉันจะทำได้
"นี่ยัยเด็กน้อย ฉันยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลยนี่ เธอชื่ออะไร" เค้าถาม เค้าเรียกฉันแบบนี้แหละตั้งแต่อยู่บนรถพยาบาลแล้ว ตอนแรกก็ตกใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร สงสัยเพราะฉันนิสัยเหมือนเด็กมั้งเค้าเลยเรียกแบบนี้
ฉันที่กำลังจะตอบกลับมีคนเรียกเค้าไปหา และนั่นก็คงเป็น..พ่อกับแม่ของคนที่ฉันขับรถชน คิดว่าบ้าบพวกเค้าน่าจะอยู่แถวนี้หรือไม่ก็อาจจะกำลังทำธุระอยู่ใกล้ๆที่นี่เพราะโทรไปไม่ถึ่งครึ่งชั่วโมงพวกเค้าก็มาถึง
"กาอาระ" ฉันตัวเกร็งขึ้นมาทันทีที่เห็นพวกเค้า จากที่เมื่อกี้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว พวกเค้าคุยกันไปซักพัก กาอาระก็หันมาเรียกฉัน ฉันรู้ชื่อเค้าเมื่อกี้นั่นแหละตอนเค้าโดนเรียก
ฉันเดินไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ฉันคิดว่าคงโดนตบซักฉาดหนึ่ง ก็ฉันดันไปทำร้ายลูกสาวเค้านี่นา พ่อแม่คนไหนที่ไม่รักลูกบ้าง จะยกเว้นก็แค่พ่อฉันนั่นแหละ..
"หนูขอโทษค่ะ หนูจะจ่ายค่ารักษาทั้งหมดให้ อยากจับหนูเข้าคุกหรืออะไรก็เชิญเลยค่ะหนูไม่ว่า" ฉันพูดอย่างมั่นใจ ถึงความจริงจะกลัวจนตัวสั่นก็เถอะ
"อืม พวกเราไม่ว่าหนูหรอก หนูยอมรับผิด แถมอุบัติเหตุมันก็เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ถ้าฉันจะโทษก็คงต้องโทษตัวเองที่ดูแลลูกสาวไม่ดีพอ" พ่อของเธอพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ฉันอิจฉาเธอจังซากุระ ฉันยังไม่เคยเห็นพ่อตัวเองเป็นแบบนี้เลย
"แต่เรารับเงินค่ารักษาจากเธอไม่ได้หรอกนะจ๊ะ เธอยังเรียนอยู่ แถมเรื่องครอบครัวของเธอเราก็รู้แล้วหล่ะจ่ะ เราจ่ายค่ารักษาให้ลูกของเราได้เธอไม่ต้องห่วง" จากนั้นก็ตามด้วยแม่ของเธอที่ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ทั้งที่ตาเธอแดงก่ำจนดูก็รู้ว่าพึ่งผ่านการร้องไห้มา
ว่าแต่พวกเค้ารู้เรื่องครอบครัวฉันได้ยังไงกัน เอาเถอะฉันคิดว่าเธอคงพูดไปแบบนั้นเพราะกลัวฉันโดนดุก็เป็นได้ ฉันเลือกที่จะไม่ถามต่อแต่เลือกที่จะพูดอย่างอื่นที่สำคัญกว่าแทน
"รับไปเถอะนะคะ หนูไม่ได้ขัดสนอะไร แล้วยังไงหนูก็เป็นคนผิด" ฉันพูด แต่พวกเค้ากลับยิ้มตอบ เหมือนยังไงก็ไม่ต้องการเงินของฉัน ฉันก็ไม่เซ้าซี้เพราะจะดูน่ารำคาญจนเกินไป
เวลาผ่านไปซักพักหมอที่ทำการรักษาเธอก็ออกมา พวกเค้ารีบเข้าไปถามถึงอาการของซากุระ และคำตอบก็คือ "พ้นขีดอันตรายแล้วครับ" ใจฉันชื้นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะจมดิ่งลงอีกครั้งที่ได้ยินประโยคถัดมา
"แต่เนื่องจากสมองถูกกระทบอย่างรุนแรง อาจทำให้ความจำเสื่อมได้ครับ ถึงอย่างนั้น ก็คงต้องดูอาการกันต่อไป"
หลังจากฟังคุณหมอพูดจบ แม่ของซากุระก็ทรุดลงไปกับพื้นทันที จนกาอาระกับพ่อของเธอต้องช่วยประคอง
เห็นแบบนี้แล้วฉันชักอยากจะทรุดลงไปกับพื้นบ้าง หัวใจฉันเต้นรัวมือชาไปหมด สมองเหมือนไม่ประมวลผลอะไรจนฉันได้แต่ยืนนิ่งๆ
"เธอต้องไม่เป็นอะไร ซากุระ" เสียงของกาอาระทำให้ฉันต้องหันไปมองพบว่าเค้าก็คงช็อกไม่ต่างจากฉัน หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับธีมสวยๆด้วยนะคะ
ความคิดเห็น